Alaybey’in Yiğit Çocukları ve Yakınları

1979… o yaşıma dek -sanki 16, çok mu büyüktü- ne çok cenaze kaldırmışız!

Ali Rıza Yerli… Ortaokulu bitirmiş miydim? Onu bir kahvehane kapısında görmüştüm, orada  ne olduğunu tam da bilemediğim bilardo da vardı sanırım ama ben daha çok Beyazfil’in yan karşısındaki kahvehanenin dibindeki bisiklet yedek parçacıcısıyla ilgiliydim. Onu kısa sakallı ve ortadan ayrılmış saçlarıyla kapıda dururken, yakışıklı haliyle anımsıyorum. Bir de o kahvehanenin öbür yanındaki halk pazarından (Yıldız Halk Pazarı idi, anımsadım) şile bezinden gömlek aldığımı. Onun şişlenerek öldürüldüğünü duyduğumda daha liseye başlamamış olmalıyım, usumda bu görüntülerle… Anne babasının tek çocuğu olduğunu, ortaokul arkadaşım olan Mehmet’ten (komşusu olarak) duyuşum.  Alaybey semtindeydi sanırım Çatal Camiine yakın olan evi. Bize de uzak değilmiş demek ki…  “1977” olmalı, sanırım ilk siyasi cinayet bizim burada… Yaşı yirmi bile olmamalı.

Nejat Gökpınar… Ben lise birdeyken o da lise birde olmalı çünkü aynı binada okuduğumuzu anımsıyorum. Yıl 1977-1978. Bizi sırayla içeri alırken müdür yardımcıları, onun dayı dayı yürümesini unutamam, iri cüssesiyle. Müdür yardımcısı “Flaş Memet”in onun arkasından öfke ve çaresizlik dolu bakışları… Öldürüldükten sonra, ağabeyinin, amcamın büyük oğlunun arkadaşı olduğunu saptayışım, motosiklet merakları… Nejat’ın sessiz ağabeyi Nazif… Cenazesini Ege Üniversitesi morgundan alışımız, hiç dinmeyen yağmur, tepeden tırnağa ıslanışımız, konuşmalar, yürüyüşler, sloganlar, doğduğu kente dönüş, yeniden yürüyüş mezara dek, sloganlar, üzgünlük, acı, kahır, yas… 4 Ocak 1978. Karaköy’de oturan yakınlarımızdandı.

Neşe Gülersoy, 27 Haziran 1979… 1950 doğumlu olduğuna göre, en erken yirmi bir yaşında eczacı olmalı. Ben de o zaman sekiz yaşında olmalıyım. Anımsıyorum, ilkokula gidiyordum, Beyazfil binasında yer alan SSK hastanesinde doktora göründükten sonra ilaçlarımı almaya Afiyet Eczanesine giderdik annemle. O eczanede bizim mahalleden (Alaybey’den) ve bizim göçmenlerden biri kalfaydı ama ondan daha önemlisi, orada ilaçların hazır olmasını beklerken, Neşe ablanın verdiği, suda eriyen vitamindi, meyveli (sarı) gazoz tadındaydı. Eczane, Beyazfil’in arka sokağındaydı.

Muammer Bulut… Yiğit, dövüşken… Gece konukluktan dönerken duvarlara slogan yazarken ya da yazanların can güvenliğini sağlarken gördüğüm, yiğitliğine hayran kaldığım… Adı çevresinde sıradan insanlar arasında bile efsaneler uydurulduğuna (karakoldan elleri arkasında korkusuzca çıktığı, Adalet Partisi kahvehanesinde televizyonu kapatıp propaganda konuşması yaptığı) tanık olduğum Boşnak Muammer… Sinemada bilet keserken ya da el feneriyle geç kalanlara yer gösterirken anımsadığım… Çok genç yaşlar, belki yirmi bile değil… 7 Mart 1980, Turgutlu. Alaybey’in çocuklarından…