Bitene…

Bir avuntu ya da gerçekleri görememe… Bitmiştir gerçekte o “sevgi”, “dostluk”, “ilişki” her neyse… Eski günlerin, anıların varlığı yanıltır kişiyi, “ilişki sürüyor” sanılır. Yakınında gibi görünen o kişi, kopmuştur baktığında. Ne bir söyleşi yapılabilir ağız tadıyla, ne bir çay içilebilir ne bir sevişme yaşanabilir kösnülce.

Bir zamanlar güzel olanın bitmesi üzer kişiyi. Biraz daha sürmesi istenir hiç olmazsa. Sürer gibidir, sürüklenir gider, gidebildiğince. Ama boşunadır, bitmiştir işte… Görülecek, bakılacak, dinlenecek, tadılacak… hiçbir şey kalmamıştır. Her şeyin bir sonu vardır, demek ki, oraya gelinmiştir. Üzücü de olsa…

Taraflar çok şey söyleyebilir, çok savunma/suçlama yapılabilir; gereksizdir oysa… Onarmak, geliştirmek gerekseydi o “ilişki”yi, zaten görülür ve yapılırdı gereken. Görülmediyse de başka bir sorun… Görülüp yapılmadıysa, karşıdan beklendiyse yine başka bir sorun…

Olmuyorsa olmuyordur. Arkadaşlığın da dostluğun da sevgililiğin de bir sonu vardır. Çoğu kez azala azala gideriz geleceğe. İçimizde sevgi/sevgili ölüleriyle…