"Dostluktur Paylaşılan…

70’lerin başlarında ben çocukken, kimi gazetelerde, “arkadaş arayanlar” gibi bir başlık altındaydı sanıyorum, “falanca özelliklerde, yalnızlığımı paylaşacak bir bay/bayan arıyorum” türünden duyurular vardı. “Yalnızlığımı paylaşacak” sözü bir kalıp gibi pek çok duyuruda yer alıyordu. Sanıyorum, “arayan kişi” “gönlümde kimse yok, yalnızım” demek istiyordu. Özdemir Asaf belki de bu durumu eleştirmek için “yalnızlık paylaşılmaz/paylaşılsa yalnızlık olmaz” demişti.

                Öyle değil mi dostlar, bir araya geldiğimizde, yalnızlığımızı paylaşmıyoruz, yalnızlığımızı gideriyoruz. Tek kendimizle olmanın, yalnız olmanın sıkıntısından dostlarımızla söyleşerek, gezerek, bir şeyler yiyip içerek kurtulabiliyoruz.

                En geçimsiz, en soğuk kişilere bakın, onlar bile “laf sokmak, dalaşmak, kavga etmek için de olsa” kendilerine “başkalarını” ararlar. “Dost” kadar olmasa da “başkası” yalnızlığı bir parça yok eder.

                Ne diyordu Can Yücel, “süpürge saçlı, sidikli kontesi yalnızlığı”na: “Derdim günüm insan içine çıkarmaktı seni”.

Yalnızlığımızı giderebilecek “başkaları”ndan virüs nedeniyle uzak durmamız gerekiyor. Şu “korona salgını” günlerinde biraz daha yalnızlaşıyor muyuz ne?